در زمان جوانی که عواطف و احساسات مرا به اینطرف و آنطرف می‌کشید فکر می‌کردم که اگر این عواطف وجود نمی‌داشت افکار انسان در نتیجه‌‌ی تعمق به حد اعلای فعالیت می‌رسید. حالا که پیر شده‌ام و عمارات جوانی از بین رفته در تفکرات خود احساس رکود می‌نمایم و در میابم که فکر من در آن‌موقع که زندگانی من هیجان داشت و مغزم مشوش بود بهتر می‌کرد.