معرفی کتاب من او اثر رضا امیرخانی

در تمام این سال‌هایی که حرف از فاجعه بار بودن سرانه مطالعه در ایران است، رضا امیرخانی، تقریبا تنها نویسنده‌ای بوده است که مردم برای خریدن کتاب آخرش (ر.ه.ش.) در اولین روز انتشار آن صف می‌کشند. هرچند شاید جمعیت مشتاق ایستاده در صف به نسبت مردمی که در خارج از کشور برای یک کتاب خاص صف کشیده‌اند، کمتر باشد، اما این موضوع به خودی خود، در شرایطی که آمار کتابخوانی ایرانیان بسیار ناراحت کننده است، پدیده‌ای جذاب و البته قابل تامل است. باید حتما در این مورد بررسی صورت گیرد، موضوع مورد تحلیل قرار گیرد، نوشته شود، اگر لازم بود میزگرد برگزار شود که امیرخانی در طول این سالیان چه کرده است که مخاطبش اینگونه مشتاق خواندن کتاب جدید اوست؟ و یا نویسندگان دیگر چه پارامترهایی را باید مد نظر قرار دهند که بتوانند مخاطب ایرانی را هرچه بیشتر به خواندن تشویق کنند.

هنری به نام قصه گفتن

با این مقدمه به سراغ بررسی کتاب منِ او، از مشهورترین رمان‌های رضا امیرخانی می‌رویم. ویژگی بارز منِ او، مانند سایر رمان‌های این نویسنده، قصه است. بی تردید برای اینکه نویسنده بتواند مخاطب را جذب کند، کتابش باید به خوبی قصه بگوید و تمایل انسان به قصه شنیدن را که هزاران سال است با اوست، بتواند اقناع کند. امیرخانی راه و رسم قصه گفتن را به خوبی می‌داند. می‌داند از کجا شروع کند، چگونه مخاطب را با شخصیت‌هایش آشنا کند، چطور بدون اینکه بخواهد از آن‌ها قهرمان بسازد، خواننده را مجذوبشان کند.

 مجذوب واقعی بودنشان. با تمام خوبی‌ها و بدی‌ها و ضعف‌هایشان. در قصه‌های امیرخانی، اخلاق و انسانیت بسیار مهم هستند. شخصیت‌های اصلی کتاب‌های امیرخانی، عمدتا انسان‌های خوبی‌اند. ممکن است دچار خطاهایی شوند کوچک یا بزرگ، اما به هرحال انسان‌های خوبی‌اند. این نکته باعث می‌شود، خواننده بیشتر درگیر شخصیت و آنچه که برای او اتفاق می‌افتد بشود. باعث می‌شود که آدم‌های معمولی، بیشتر با شخصیت‌ها هم ذات پنداری کنند و در نهایت به آنها علاقه مند شوند.

البته ذکر این نکته هم لازم است که به نظر می‌رسد امیرخانی از آن دسته هنرمندانی است که بیشتر تمایل به نشان دادن خوبی‌ها دارد. نمی‌توان گفت که این موضوع لزوما نکته‌ای منفی است. چرا که در گونه‌های بسیاری از ادبیات داستانی، خصوصا شعر و به تبع آن موسیقی که از همین اشعار تغذیه می‌شود، عموما بر بیان خوبی‌ها، نکات اخلاقی و انسانی تاکید دارد و کمتر به سیاهی‌ها و پلیدی‌هایی که به هر حال در هر جامعه‌ای و در هر دوره تاریخی وجود دارد، می‌پردازد.