آنچه در گذشته در تعریف از واژه قدرت در حوزه نظریه پردازی و عمل به دست می آمد، منحصر به دسته بندی های سنتی و چارچوب های سخت افزارانه بود. بدیهی است، تحولات بین المللی، مفاهیم قدرت را نیز دگرگون می کند.

امروزه کاربرد قدرت، تنها به استفاده از ابزارهایی با ابعاد سخت و لمس پذیر محدود نیست. بلکه کاربرد ابزارهای گوناگون از جمله قدرت، در تحقق همان اهداف، در حیطه کار دولتمردان قرار گرفته است. به گونه ای که هم اکنون به موازات تغییر در معادلات قدرت و امنیت، به ویژه پس از 11سپتامبر 2001، مقوله هایی همچون قدرت جذب و اقناع و یا بهره گیری از عنصر فرهنگ در سیاست خارجی، می تواند سطحی پایدار و ماندگار از توان مندی را برای بازیگران فراهم آورد. به همان میزان، در صورت به کار نبستن مؤلفه های نرم افزارانه از سوی جوامع هدف و در معرض تهدید، استحاله فرهنگی _ سیاسی را به همراه خواهد داشت.

تأکید بر نرم افزارگرایی به عنوان اثربخش ترین، کارآمدترین، کم هزینه ترین و پیچیده ترین نوع تهدید علیه امنیت ملی یک کشور، می تواند سطحی گسترده از تخریب را برای جامعه هدف به همراه آورد. به همین منظور، بازیگران سلطه گر با کاربرد قدرت نرم و ابزارهای ارتباطی، مقاومت ملت ها و نظام های سیاسی معارض را پیش از عملیات نظامی فرو می ریزند. بدین ترتیب، به کارگیری ابزارهای ارتباطی، در مقیاس دیداری، شنیداری، نوشتاری و مجازی، هم اکنون به عنوان یکی از کارویژه های اساسی قدرت نرم و به موازات آن رسانه، این امکان را به بازیگر عرصه ارتباطات فراملی می دهد که میدان عمل خود را از حیطه ملی تا بالاترین سطح بین المللی گسترش دهد و از طریق این نبرد ارتباطی، منافع ملی خود را تأمین کند.

ترسیم خطوط راهبردی ایالات متحده امریکا درباره جامعه هدف و ایدئولوژی های معارض، بر بنیاد حذف باورمندی نخبگان و مردم، سلب اراده و روحیه مقاومت و بی ثبات سازی ایدئولوژی دولت استوار می گردد. در این روند، بهره برداری از ابزارهای رسانه ای و دیپلماسی عمومی در راستای تثبیت سیاست نرم افزارگرایی، اشاعه دموکراسی غربی، کاهش مشروعیت سیاسی و تنزل ارزش ها و هنجارهای فرهنگی _ هویتی به منظور تضعیف و فروپاشی ساختار داخلی جمهوری اسلامی ایران در صدر راهبردهای فراملی ایالات متحده در برخورد با جمهوری اسلامی ایران قرارگرفته است. در سطوح مختلف، الگوهای رفتاری امریکا که از نظام ارزش های لیبرال دموکراسی منتج می شود، جلوه هایی از جدال گرایی نرم را در حوزه باورهای سیاسی و فرهنگی جامعه ایران به نمایش می گذارد.

پرسش اصلی پژوهش حاضر بر پایه چگونگی اتکای ایالات متحده امریکا به مؤلفه های تهدیدزا در بستر قدرت نرم و رسانه، در برخورد با جمهوری اسلامی ایران استوار است. بررسی های به عمل آمده در این پژوهش، به این مهم تأکید می ورزد که رویکردهای نرم افزارانه بر ضد ایران سرمنشأ امریکایی دارد.

فرضیه این پژوهش بر این اصل مبتنی است که سیاست های امریکا در ابعاد قدرت نرم و رسانه، از طریق دیپلماسی عمومی با ایجاد تنش در زمینه تغییرات هنجاری و باورهای فرهنگی، درصدد ایجاد و توسعه فضایی مخاطره آمیز برای امنیت ملی جمهوری اسلامی ایران است. پس با تاکید بر پرسش اصلی، بنیاد پرسش های فرعی در پنج محور، بخش های این پژوهش را شکل می دهد.

نخست اینکه تمهیدات نظری در ارتباط با قدرت نرم، معنا و مفهوم این جنس از قدرت را چگونه معرفی می نماید؟

دوم، تأکید بر مؤلفه های نرم افزاری و کاربرد آن در سیاست خارجی، چه مزیت هایی را برای دولت ها به همراه دارد؟

سوم، جایگاه دیپلماسی عمومی در سیاست خارجی امریکا چگونه است؟

چهارم، کارکرد ابزارهای ارتباطی و به طور مشخص رسانه های امریکایی در مقیاس قدرت نرم نسبت به جمهوری اسلامی ایران، چگونه بروز و ظهور می یابد؟

و پنجم، چگونه می توان با به کارگیری شیوه های پیشگیرانه، به ترسیم راهبردهای مقابله جویانه در رویارویی با تهدیدهای نرم اقدام کرد؟

نگارنده امیدوار است، این اثر گامی فراتر را فراروی محافل فکری و کانون های اجرایی کشور در زمینه اهمیت شناخت تهدیدهای دشمن در عرصه رسانه و دیپلماسی عمومی ترسیم کند. با این رویکرد که عناصر تصمیم ساز در عرصه های مختلف نظام مقدس جمهوری اسلامی، با کاربست قدرت نرم و ظرفیت های موجود آن، در مسیر ارتقای قدرت نرم ایران در روابط بین الملل، همتی مضاعف گمارند. انتظار می رود دیدگان ژرف نگر و عالمانه استادان و پژوهشگران گران قدر به این اثر، زمینه ساز رفع کاستی های پژوهش حاضر باشد.

عناوین اصلی کتاب شامل:

بخش اول: تمهیدات نظری؛

بخش دوم: رابطه قدرت نرم وسیاست خارجی؛

بخش سوم: جایگاه دیپلماسی عمومی در سیاست خارجی امریکا؛

بخش چهارم: ابزارهای ارتباطی در دیپلماسی عمومی امریکا در برخورد با ایران؛

بخش پنجم: راهبرد رویارویی با تهدید نرم؛ کتاب نامه